Bır Adam; Elli yedi yıllık ömrünün *Yirmi* yılını cephelerde geçirmiş.
Hastalanmış, yaralanmış, terk edilmiş ve hatta idama mahkum edilmiş.
Yılmamış, asla pes etmemiş. Umudunu sevdasını icinde hep var etmiş.
Kazanmış savaşları ama durmamış. Daha aydınlık bir vatan için başlamış savaşmaya.
Bir ulusu var etmiş. Ona dilini herşeyden ötesi kimliğini vermiş. Fakirliğini yok etmeye uğraşmış.
Son nefesine kadar ulusu için çalışmış bir adam.
Bir sevda; Doğarken umut olmuş. İşgale direnmiş. Ben yenilmem demiş.
Kurtuluştan sonra varoluşta yer almış.
Gittiği her yere bereket götürmüş. Halk olmuş. Halkı için gençlere kucak açmış.
Kimileri gol atmayı başarı sayarken o dünya şampiyonları çıkartmış.
Kimileri devleti soyarken, o, ben kendim yaparım demiş.
Derlerki iyilik yaptıysan cezasız kalmazsın bu topraklarda.
İşte bu yüzden zordur bu topraklarda Ben Mustafa Kemal'in yolunda yürüyorum demek.
Ve yine zordur Ben Fenerbahçeyim demek bu topraklarda.
En zoru da Ben Atamın izinde yürüyen Sarı Lacivert sevdalısıyım demek.
Her türlü saldırırlar, karalar çalmaya çalışırlar, eziyetler ederler.
Ama bilmezler ki ne yaparlarsa yapsınlar; Kalplerde bu *Adam* ve bu *Sevda* hep varolacak. Hemde öyle var olacak ki zaman geçtikçe dahada artacak.
Evlatlara miras kalacak.
